پشیمانی تارانتینو از نساختن فیلمی با بازی رابرت دنیرو

تارانتینو بین «جکی براون» و «بیل را بکش» ۶ سال فاصله انداخت که زمانی است که او باید یک فیلم مهم در این میانه می ساخت. او سال ۲۰۰۳ با «بیل را بکش: قسمت یک» از این برزخ بیرون آمد و دوباره به عرصه فیلمسازی بازگشت.

این کارگردان به تازگی در مصاحبه‌ای درباره این وقفه صحبت کرده و اعتراف کرده که این وقفه خیلی طولانی بود و دلیلش این بود که بیش از حد مشهور شده بود. او با نگاهی به گذشته، از این انفعال ابراز پشیمانی کرد و گفت حتی می‌داند اگر کناره‌گیری نمی‌کرد، چه فیلمی می‌ساخت.

وی می‌گوید: آن زمان، به فکر ساخت اقتباس خودم از رمان «سازمان» بودم، با رابرت دنیرو در نقش پارکر، هاروی کایتل در نقش شریک زندگی‌اش و پم گریر در نقش دختر و حالا که آنها پیر شده‌اند و دیگر نمی‌توانند این نقش‌ها را انجام دهند، بخشی از وجودم واقعاً آرزو می‌کند که کاش آن کار را انجام داده بودم.

تارانتینو مجذوب رمان‌های ریچارد استارک پارکر بود و کتاب سوم او با عنوان «سازمان» او را درگیر خود کرده بود. این کتاب به ۲ قسمت قبلی مرتبط است و یک سه‌گانه را تشکیل می‌دهد.

«سازمان» پیشتر در اقتباسی در سال ۱۹۷۳ به کارگردانی جان فلین ساخته شده بود. در آن نسخه، رابرت دووال، جو دان بیکر و کارن بلک بازی می‌کنند و داستان درباره ارل مک‌لین، یک آدمکش حرفه‌ای اهل شیکاگو است که در شبکه‌ای مرگبار از سیاست‌های مافیایی و خیانت گرفتار است و پس از آنکه یک سرقت ناموفق پیش می‌رود، متوجه می‌شود که گروهش لو رفته و باید ضمن محافظت از خود و گروه، خبرچین را پیدا کند.

این فیلم یک فیلم مهیج جناییِ جدی و بی‌سروصدا است که به جای خشونت پر زرق و برق، بر استراتژی، وفاداری و تنش آرام مبارزه قدرت در دنیای زیرزمینی تأکید دارد و از آن می‌توان به عنوان یک جواهر دهه هفتادی یاد کرد که دست‌کم گرفته‌شده‌ است.

در هر حال تارانتینو هنوز در حسرت این پروژه است و از آن به عنوان یکی از فیلم‌های محقق‌نشده‌ای یاد می‌کند، که با رسیدن به دهمین و آخرین فیلمش، هنوز در فکر آن است.