خانم پریناز ایزدیار؛ ملکه‌ای برای آسه رفتن و آسه آمدن!

تو بیشتر خنده‌داری یا گریه‌دار؟

پریناز ایزدیار با فیلم «ابد و یک روز» در نقش جدی و دراماتیکی دیده شد و بعد از آن، مسیرش پر از نوسان شد. او نه کاملاً در سینمای اجتماعی ماند و نه به‌طور روشن به سمت کمدی یا سینمای تجاری رفت. تازه‌ترین تجربه‌اش در «صدددام» کنار رضا عطاران، نشانه‌ای از تلاش برای تغییر مسیر است، اما این تغییر تا چه حد آگاهانه و حساب‌شده است؟

«صدددام» از آن کمدی‌های دهه‌شصتی است که بر لحن و تیپ بنا شده، و نقش ایزدیار  زنی با لکنت زبان روی مرز باریکی میان خنده و تصنع حرکت می‌کند. برخی تماشاگران بازی او را بامزه دانسته‌اند، اما گروهی دیگر معتقدند چنین نقشی برای بازیگری که با «ابد و یک روز» شناخته شد، عقب‌گرد محسوب می‌شود. در واقع، انتخاب «صدددام» بیش از آنکه گامی رو به جلو باشد، تلاشی برای دیده‌شدن در فضای سرگرمی‌محور امروز به نظر می‌رسد.

البته نمی‌توان از میل او برای تنوع‌طلبی چشم‌پوشی کرد. پیش‌تر در «ورود آقایان ممنوع» نقشی کوتاه در کمدی ایفا کرده بود، اما حضورش در نقش اصلی «صدددام» نشان می‌دهد که می‌خواهد محدوده کاری‌اش را گسترش دهد. با این حال، تنوع بدون جهت روشن ممکن است به پراکندگی منجر شود؛ چیزی که در کارنامه چند سال اخیرش تا حدی قابل مشاهده است.

خانم سکوت‌های طولانی!

ایزدیار در مقایسه با بسیاری از هم‌نسلانش، به شکل محسوسی از حاشیه دوری می‌کند. نه واکنشی به بحث‌های اجتماعی دارد و نه درگیر جنجال‌های فضای مجازی می‌شود. این رویکرد در ظاهر نشانه کنترل و حرفه‌ای‌گری است، اما در عمل، نوعی سکوت محافظه‌کارانه هم به نظر می‌رسد. در دوره‌ای که مخاطب انتظار دارد هنرمند موضع داشته باشد و تصویر روشن‌تری از خود نشان دهد، ایزدیار ترجیح داده از میدان گفت‌وگو بیرون بماند.

شاید این رفتار برای حفظ آرامش مفید باشد، اما در بلندمدت می‌تواند او را به چهره‌ای خنثی تبدیل کند بازیگری که نه در اثرهای جسورانه حضور پررنگ دارد و نه در عرصه اجتماعی صدایی از او شنیده می‌شود. پریناز ایزدیار امروز در موقعیتی است که میان اعتبار حرفه‌ای و احتیاط شخصی در نوسان است؛ اگرچه هنوز فرصت دارد مسیرش را بازتعریف کند و تصویری فراتر از «بازیگر بی‌حاشیه» از خود بسازد.