زراعت چوب در استان قزوین رونق میگیرد

فارس/ مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان قزوین گفت: سالانه حدود ۶۹۰ هزار اصله نهال با مشارکت نهادهای مختلف و متناسب با اقلیم استان، برای توسعه فضای سبز، اجرای طرحهای بیابانزدایی و زراعت چوب تولید میشود.
با توجه به کاهش منابع جنگلی، تغییرات اقلیمی و افزایش نیاز به چوب در صنایع مختلف، زراعت چوب به عنوان یکی از راهبردهای پایدار و اقتصادی در مدیریت منابع طبیعی شناخته میشود.
در استان قزوین نیز، با وجود چالشهایی چون کمآبی و محدودیت اراضی جنگلی، اقداماتی برای توسعه زراعت چوب و تولید نهالهای سازگار با اقلیم منطقه آغاز شده است.
در این رابطه آزیتا اسدی مدیرکل منابع طبیعی و آبخیزداری استان قزوین گفته است: در حال حاضر دو نهالستان دولتی در استان قزوین فعال هستند.
یکی از این نهالستانها که تولید نهالهای گونههای جنگلی را برعهده دارد، سالانه حدود ۶۰۰ هزار اصله نهال از گونههای مختلف و سازگار با اقلیم منطقه ارائه میدهد.
وی همچنین اظهار کرده است: نهالستان دوم در شهرستان بویینزهرا مستقر است و به تولید گونههای بیابانی اختصاص دارد و سالانه حدود ۹۰ هزار اصله نهال تولید میکند. با این حال، تعهد ما در تأمین نهال بیش از ظرفیت تولید دولتی است و برای جبران این کمبود از ظرفیت بخش خصوصی، نهالستانهای دانشآموزی، نهادهای نظامی و انتظامی و همچنین مشارکت زنان و خرد روستایی بهرهمند شدهایم.
طبق گفته مدیرکل منابع طبیعی استان قزوین، در این روند، بذر مورد نیاز توسط منابع طبیعی تأمین و در اختیار این مجموعهها قرار میگیرد تا فرآیند تولید نهال به شکل مشارکتی انجام شود و پاسخگوی نیازهای استان باشیم.
این مسوول در خصوص زراعت چوب نیز اعلام کرده است: سالانه حدود ۳۰۰ هزار اصله نهال صنوبر در استان تولید و در اختیار متقاضیان قرار میگیرد. با توجه به وضعیت کمآبی در استان، در برخی مناطق از این نهالها بهعنوان بادشکن در اطراف مزارع استفاده میشود.
اسدی در بخش دیگری از سخنان خود بیان کرده است: شهرستان آوج به دلیل برخورداری از شرایط اقلیمی مناسبتر، از مناطق پیشرو در زراعت چوب در استان به شمار میرود. در همین راستا، امسال نیز برنامهریزی شده که سطحی به وسعت ۵۰ هکتار در نزدیکی بوئینزهرا به زراعت گونهای غیر از صنوبر که متناسب با شرایط اقلیمی منطقه است، اختصاص یابد.
رشد زراعت چوب در استان قزوین نه تنها پاسخگوی نیاز داخلی به چوب و فرآوردههای چوبی خواهد بود، بلکه با ایجاد بادشکنهای طبیعی، نقش مهمی در کاهش فرسایش خاک و مقابله با بیابانزایی ایفا میکند.
استمرار این روند با بهرهگیری از ظرفیتهای بومی، مشارکت جوامع محلی و هماهنگی میان دستگاههای اجرایی، میتواند الگویی موفق از مدیریت هوشمند منابع طبیعی در مناطق خشک و نیمهخشک کشور ارائه دهد.