چلسی سرنوشت پی‌اس‌جی را تغییر داد!

ورزش 3

بروزرسانی 1404/04/21 - 20:46

ورزش 3/فردا شب پاری‌سن‌ژرمن با هدایت لوئیس انریکه در فینال جام جهانی باشگاه‌ها مقابل چلسی قرار می‌گیرد اما یک تصمیم می‌توانست همه‌چیز را تغییر بدهد.

جهانی را تصور کنید که در آن لوئیس انریکه فردا شب روی نیمکت چلسی نشسته است. این مربی اسپانیایی در سال ۲۰۲۳ به لندن سفر کرد تا پس از اخراج گراهام پاتر با مدیران باشگاه مذاکره کند. او یکی از گزینه‌های اصلی برای جانشینی پاتر بود؛ در کنار مربیانی مانند یولیان ناگلز‌مان و روبن آموریم. انریکه در این گفتگوها تأثیر مثبتی گذاشت، اما در نهایت نتوانست به عنوان گزینه نهایی انتخاب شود.
چلسی در آن زمان ابتدا به فرانک لمپارد به‌عنوان سرمربی موقت روی آورد و سپس مائوریسیو پوچتینو را به عنوان سرمربی دائم منصوب کرد. با توجه به اینکه لوئیس انریکه پاری سن‌ژرمن را پس از انتصابش در سال ۲۰۲۳ متحول کرده، شاید اکنون در چلسی این سؤال وسوسه‌برانگیز مطرح شود: «چه می‌شد اگر...؟»

البته نگاه کردن با ماجراها از زاویۀ «گذشته‌نگری» همیشه جذاب‌تر است، اما نباید فراموش کرد که در آن زمان، ستارۀ انریکه کمی کم‌فروغ شده بود، به‌ویژه پس از حذف تیم ملی اسپانیا در جام جهانی ۲۰۲۲ توسط مراکش.
آن نمایش ناامیدکننده به «مرگ با هزار پاس» معروف شد- تیم او در آن دیدار ۱۰۱۹ پاس داد- و یادآور حذف اسپانیا از جام جهانی ۲۰۱۸ مقابل روسیه بود؛ باز هم با تسلط کامل بر مالکیت توپ اما بدون نتیجه‌ای درخور در نتیجه نهایی.
آن زمان، این پرسش مطرح بود که آیا فوتبال از سبک بازی مبتنی بر مالکیت انریکه عبور کرده است یا نه. اما نشانۀ یک مربی بزرگ این است که چگونه خود را وفق می‌دهد. وقتی پاری سن‌ژرمنِ او چهارشنبه‌شب با بازی پرفشار، پرشور، و متکی بر بازیکنانی سرعتی و دریبل‌زن، رئال مادرید را در هم کوبید، روشن شد که انریکه، این مربی اهل آستوریاس، نه‌تنها باشگاهش را، بلکه خود را هم از نو بازسازی کرده است. تیم او حالا تماشایی و «سینمایی» است.
بزرگ‌ترین دستاورد او شاید همین باشد: از میان بردن فضای پراز خودمحوری در پاریس و ساختن یکی از بهترین تیم‌های پرس‌کننده در اروپا.
این واقعیت تنها با تغییر چشمگیر در فلسفه باشگاه ممکن شد؛ تغییری که تنها در باشگاهی با پشتوانه مالی دولتی امکان‌پذیر است. در طول دو سال گذشته، ۲۲ بازیکن اصلی از پاری سن‌ژرمن جدا شدند و ۲۰ بازیکن جدید با هزینه‌ای بیش از ۶۰۰ میلیون پوند جذب شدند. پاری‌سن‌ژرمن ستاره‌ها را کنار گذاشت- با خروج نیمار و لیونل مسی، و سپس کیلیان امباپه- و قدرت رختکن را تمام‌وکمال در اختیار سرمربی قرار داد؛ اختیاری که هیچ‌کدام از مربیان قبلی این تیم هرگز نداشتند.
نکته قابل توجه این است که آن‌ها تحت مدیریت لوئیس کامپوس، یکی از بهترین مدیران ورزشی حال حاضر فوتبال، تصمیم گرفتند روی استعدادهای جوان تمرکز کنند. تنها 9 تیم که در رقابت‌های اروپایی فصل گذشته شرکت کرده بودند، تیم‌هایی با میانگین سنی پایین‌تر از پاری‌سن‌ژرمن به میدان فرستادند.
یکی از این تیم‌های جوان، چلسی است-قهرمان لیگ کنفرانس و حریف فردای پاری‌سن‌ژرمن. آن‌ها نیز پس از واگذاری به کنسرسیومی به رهبری «کلی‌یرلیک کپیتال»، تیم خود را به‌طور چشمگیری تغییر دادند، آن هم با هزینه‌ای هنگفت- بیش از یک میلیارد پوند. ابتدا ستارگان نامدار را هدف گرفتند، اما سپس به سمت استعدادهای جوان با پتانسیل فروش مجدد حرکت کردند.

بنابراین آیا فینال پیش‌رو دیدار دو تیمی است که در مسیر مشابهی قدم گذاشته‌اند؟ نه دقیقاً. پی‌اس‌جی هنوز یک هستۀ نسبتاً باتجربه دارد. عثمان دمبله- که حالا شانس اصلی توپ طلاست- ۲۸ ساله است. فابین روئیز که در خط میانی درخشیده، ۲۹ ساله است. مارکینیوش، کاپیتان تیم، ۳۱ ساله است. در مقابل، مسن‌ترین بازیکن چلسی توسین آدارابیویو است، که تنها ۲۷ سال دارد.
در حالی‌که هر دو تیم پول زیادی خرج کرده‌اند، این پی‌اس‌جی است که دستمزدهای بالاتری پرداخت می‌کند؛ در حالی‌که چلسی حالا قراردادهایی مبتنی بر پاداش ارائه می‌دهد که پایه حقوقی پایین‌تری دارند، با این نگاه که اگر انتقالی جواب نداد، بازیکن راحت‌تر قابل فروش خواهد بود. پاری‌سن‌ژرمن همچنین لوئیس کامپوس را به‌عنوان مدیر ورزشی منصوب کرد، در حالی که چلسی بار دیگر به سراغ پتانسیل‌های جوان رفت: لارنس استوارت و پل وینستنلیکه قبلاً در موناکو و برایتون کار کرده بودند، به‌عنوان مدیران ورزشی انتخاب شدند، و جو شیلدز و سم جوئل نیز به آنها کمک می‌کنند.
و البته، موضوع مهم دیگر لوئیس انریکه است؛ سرمربی سابق بارسلونا که سه‌گانه (لالیگا، کوپا دل ری، و لیگ قهرمانان) را به‌دست آورد؛ در مقایسه با انزو مارِسکا، سرمربی ایتالیایی‌ای که اکنون برای نخستین بار هدایت تیمی در سطح اول فوتبال را بر عهده دارد.
انتصاب مارِسکا به‌نوعی بازتنظیم کلی برای پروژه چلسی تلقی شد و همچنین بازتابی از این واقعیت است که پروژه چلسی برخلاف پاری‌سن‌ژرمن، تصمیم گرفته از سطحی پایین‌تر آغاز کند؛ بر پایۀ جوان‌گرایی سراسری با این جاه‌طلبی که تیم در طول زمان با هم رشد کند.

مارِسکا در نخستین فصل حضورش، با فراز و نشیب‌هایی روبه‌رو بوده، اما نمی‌توان انکار کرد که او سالی موفق و قدرتمند را پشت سر گذاشته است: کسب نخستین جام در دوران مالکیت جدید، بازگرداندن چلسی به لیگ قهرمانان اروپا، و اکنون، رسیدن به فینال جام جهانی باشگاه‌ها.
البته اگر چلسی موفق شود پاری‌سن‌ژرمن را شکست دهد، احتمالاً کمتر کسی ادعا خواهد کرد که چلسی بهترین تیم جهان است؛ چرا که این عنوان، به‌حق، شایسته قهرمان فرانسه است. اما این مسیر باعث ایجاد اعتماد به‌نفس در تیم شده است.
لوی کول‌ویل مدافع چلسی، اعتراف می‌کند: «پاری‌سن‌ژرمن تیمی فوق‌العاده است. بیشتر مردم در سراسر جهان انتظار دارند که پی‌اس‌جی پیروز شود، اما ما در این اردو چنین فکری نداریم.
ما اینتر نیستیم (که در فینال لیگ قهرمانان ۵-۰ به پی‌اس‌جی باخت) یا رئال مادرید (که پی‌اس‌جی آن‌ها را ۴-۰ برد) ما قرار است چیز متفاوتی ارائه بدهیم. ما بازیکنانی متفاوت هستیم. ما به خودمان اعتماد داریم که می‌توانیم این بازی را ببریم.»