رسانه انگلیسی: طرح ماکرون برای فلسطین، سراب دیپلماتیک بود

ايسنا

بروزرسانی 1404/04/10 - 13:50

رسانه انگلیسی: طرح ماکرون برای فلسطین، سراب دیپلماتیک بود

ایسنا/رسانه انگلیسی طرح رئیس‌جمهور فرانسه برای به رسمیت شناختن دولت فلسطین را «سرابی دیپلماتیک» توصیف کرد که نه تنها ناکام ماند، بلکه با سازش یک‌جانبه با تل‌آویو، به نابودی تدریجی آرمان فلسطین مشروعیت بخشید.

رسانه انگلیسی در یک یادداشت تحلیلی طرح «امانوئل ماکرون» رئیس‌جمهور فرانسه برای به رسمیت شناختن دولت فلسطین را مورد نقد قرار داد و تاکید کرد که این طرح از اساس دچار ضعف‌های ساختاری بوده و در برابر فشارهای ژئوپلیتیک شکست خورده است.

بر اساس گزارش «میدل‌ایست‌آی»، اظهارات ماکرون در ماه آوریل مبنی بر اینکه فرانسه ممکن است دولت فلسطین را در جریان یک کنفرانس سازمان ملل به رسمیت بشناسد، با استقبال جهانی همراه شد. با توجه به اینکه تاکنون ۱۴۸ کشور از مجموع ۱۹۳ عضو سازمان ملل فلسطین را به رسمیت شناخته‌اند، این حرکت فرانسه به‌عنوان هماهنگی با خواست جهانی قلمداد شد و ماکرون نیز از این اقدام به‌عنوان «گامی تحول‌آفرین» در مسیر صلح و تلاشی برای بازسازی نقش دیپلماتیک فرانسه در غرب آسیا یاد کرده بود. اما این گزارش تأکید می‌کند که وی در تحقق هیچ‌یک از این اهداف موفق نبوده است.

یکی از محورهای اصلی تحلیل این است که طرح ماکرون بلافاصله با مخالفت شدید رژیم صهیونیستی و آمریکا مواجه شد. دولت تل‌آویو این اقدام را «جنگ صلیبی علیه دولت یهود» توصیف کرد و شخص ماکرون را «ضدیهود» خواند - اتهامی که خود ماکرون نیز پس از عملیات طوفان الاقصی علیه منتقدان رژیم اشغالگر به کار برده بود.

وزیر جنگ رژیم صهیونیستی نیز با بی‌اعتنایی گفت که حتی اگر فرانسه فلسطین را «روی کاغذ» به رسمیت بشناسد، رژیم صهیونیستی در میدان عمل به اشغالگری خود ادامه خواهد داد. در آمریکا، «دونالد ترامپ» هشدار داد که به رسمیت شناختن «دولت فرضی فلسطین» اقدامی خصمانه تلقی خواهد شد. حتی سفیر آمریکا در اراضی اشغالی با طعنه پیشنهاد داد که فرانسه بخشی از سواحل ریویرای خود را به‌عنوان دولت فلسطین در نظر بگیرد!

این مقاله تأکید می‌کند که این واکنش‌ها نشان‌دهنده شکاف عمیق بین تصور ماکرون از صلح و واقعیت‌های میدانی تحمیل‌شده از سوی رژیم صهیونیستی و متحدانش است. به‌ویژه، اشاره می‌شود که کنست (مجلس رژیم صهیونیستی) در سال ۲۰۲۴ قانونی تصویب کرده که ایجاد دولت فلسطین را «تهدیدی وجودی برای اسرائیل» می‌داند و سیاست‌های الحاق کرانه باختری و تمرکز ساکنان غزه در مناطق محصور را قانونی می‌داند. در این فضا، طرح ماکرون بیشتر به رؤیایی بی‌پایه شباهت داشت تا راهکاری اجرایی.

از عادی‌سازی یک‌طرفه تا دیپلماسی آپارتاید
در تلاش برای جلب رضایت رژیم صهیونیستی، دیپلمات‌های فرانسوی فهرستی از شروط سخت‌گیرانه را برای به رسمیت شناختن دولت فلسطین پیشنهاد دادند که همگی با خواسته‌های تل‌آویو هم‌راستا بودند. از جمله این شروط می‌توان به خلع سلاح حماس، اصلاح ساختار تشکیلات خودگردان فلسطین، توقف حمایت مالی از خانواده‌های اسرای فلسطینی و بازنگری در محتوای آموزشی اشاره کرد. ماکرون همچنین خواستار تشکیل یک دولت فلسطینی غیرنظامی بود که لزوم وجود و امنیت رژیم صهیونیستی را به رسمیت بشناسد و تحت نظارت بین‌المللی فعالیت کند. حتی «محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین نیز در نامه‌ای به ماکرون آمادگی خود را برای حکومت بر غزه و خلع سلاح حماس اعلام کرده بود.

با وجود این امتیازات، آمریکا و رژیم صهیونیستی همچنان با این طرح مخالفت کردند. به گزارش میدل‌ایست آی، کنفرانسی که قرار بود سکوی اعلام رسمی به رسمیت شناختن فلسطین باشد، به جلسه‌ای مشورتی برای بررسی «گام‌هایی در مسیر به رسمیت شناختن» تقلیل یافت. نویسنده تأکید می‌کند که بار دیگر از فلسطینی‌ها خواسته شده که برای به رسمیت شناخته‌شدن حقوق خود، به «فرآیند صلحی نامعلوم» امید ببندند؛ در حالی که رژیم اشغالگر بی‌وقفه واقعیت‌های میدانی را به نفع خود تغییر می‌دهد.

به گزارش رسانه انگلیسی، طرح ماکرون نه‌تنها در تحقق اهدافش ناکام بود، بلکه از ابتدا نیز بر پایه فرض‌هایی غلط، نگاهی سطحی به ریشه‌های منازعه، و عدم آگاهی از پیچیدگی‌های مسئله فلسطین طراحی شده بود؛ طرحی که صرفاً به تداوم توهم صلح در قالب سیاست‌های نمایشی می‌افزاید.

طرح ماکرون همچنین از کشورهای عربی - به‌ویژه عربستان سعودی - می‌خواهد که روابط خود را با رژیم صهیونیستی عادی‌سازی کنند، بدون آن که حتی کمترین تضمین یا امتیازی از طرف مقابل دریافت کرده باشند. این مقاله تأکید می‌کند که حتی واژه «حق تعیین سرنوشت» که باید از اصول اولیه یک دولت مستقل باشد، در ادبیات سیاسی ماکرون جایی ندارد.

اما شاید کوبنده‌ترین بخش مقاله، مقایسه‌ای باشد که بین طرح پیشنهادی ماکرون و مناطق خودگردان آفریقای جنوبی در دوران آپارتاید انجام می‌دهد. به گزارش میدل‌ایست آی، آنچه از سوی فرانسه به‌عنوان دولت فلسطینی مطرح می‌شود، چیزی جز توهم استقلال نیست: قلمرویی تکه‌تکه، وابسته به اقتصاد رژیم صهیونیستی، با مرزها، حریم هوایی و سیاست‌های امنیتی که کاملاً تحت کنترل تل‌آویو هستند، و با پایتختی که به‌جای قدس شرقی، منطقه‌ای حاشیه‌ای به نام «ابو دیس» است که با یک دیوار حائل از قدس جدا شده است.

فقدان حق‌طلبی ملموس و موثر
رسانه انگلیسی تأکید می‌کند که این مدل، نمایانگر یک دولت واقعی نیست، بلکه ادامه‌ای از سلطه‌گری استعماری با پوشش دیپلماتیک است. چنین وضعیتی حاصل دهه‌ها مصونیت سیاسی و حقوقی است که قدرت‌های غربی به رژیم صهیونیستی اعطا کرده‌اند. گرچه فرانسه به‌صورت رسمی با شهرک‌سازی‌های این رژیم مخالفت کرده، اما این مقاله از ماکرون به دلیل ناتوانی در اعمال فشار واقعی یا پیشنهاد سازوکار اجرایی برای توقف این روند انتقاد می‌کند.

در تحلیل میدل‌ایست‌آی، ناکامی ماکرون در این پروژه در بستر روند گسترده‌تری قرار می‌گیرد که «اسرائیلی‌سازی سیاست فرانسه» خوانده می‌شود. طبق این تحلیل، نخبگان سیاسی و رسانه‌ای فرانسه پس از حملات ۷ اکتبر ۲۰۲۳، بی‌هیچ نقدی با روایت رسمی رژیم صهیونیستی همسو شده‌اند. ماکرون حتی حاضر نشد جنایات رژیم صهیونیستی در غزه را «نسل‌کشی» بنامد، به فروش تسلیحات به این رژیم ادامه داد و هرگونه انتقاد علیه صهیونیسم یا آپارتاید را سرکوب کرده و آن را «یهودستیز» نامید؛ وضعیتی که میدل‌ایست آی آن را نتیجه از بین رفتن استقلال دیپلماتیک فرانسه می‌داند.

این رسانه در پایان نتیجه می‌گیرد که اگر فرانسه و دیگر قدرت‌های غربی حاضر نباشند به‌طور جدی با علل ریشه‌ای سلب حقوق فلسطینیان روبه‌رو شوند و رژیم صهیونیستی را بابت نقض قوانین بین‌المللی پاسخگو کنند، تمامی ژست‌های دیپلماتیک و تلاش‌های نمادین آنان برای صلح، پوچ و بی‌اثر خواهند بود. طرح ماکرون، با وجود تبلیغات گسترده، نه‌تنها بی‌ثمر بوده بلکه به گفته نویسنده، یک سراب دیپلماتیک بی‌تاثیر است که بسیار هم دیر مطرح شده است، اما همچنان واشنگتن و تل‌آویو سر سازش با آن را ندارند.