گاردین: غزه گورستان خبرنگاران است

ايسنا

بروزرسانی 1404/07/11 - 15:32

ایسنا/ تاریخ فقط با شاهدان مهربان خواهد بود. در غزه، نام انس الشریف خبرنگار جوان الجزیره که در ۱۰ اوت ۲۰۲۵ کشته شد، به یاد خواهد ماند. همچنین ۲۲۲ روزنامه‌نگار فلسطینی دیگر که طبق گزارش فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران، در دو سال گذشته توسط ارتش رژیم صهیونیستی به قتل رسیده‌اند، به یاد خواهند ماند. اما کسانی که تصمیم به حذف این فعالان رسانه‌ای گرفتند، برای همیشه محکوم خواهند ماند.

روزنامه گاردین در گزارشی می‌نویسد: ۲۴ ماه است که غزه به خطرناکترین مکان در جهان برای انجام حرفه روزنامه‌نگاری تبدیل شده است. رژیم صهیونیستی ورود روزنامه‌نگاران خارجی به این منطقه را ممنوع کرده است، بنابراین حقیقت منحصرا به خبرنگاران فلسطینی متکی است؛ تقریبا همه آنها عضو سندیکای روزنامه‌نگاران فلسطینی وابسته به فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران هستند. آنها اغلب بدون حمایت و بدون سرپناه برای خانواده‌هایشان کار می‌کنند و اغلب اوقات، مستقیما هدف قرار می‌گیرند.
حرفه روزنامه‌نگاری هرگز چنین قتل عامی را در میان اعضای خود ندیده است. فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران، که در سال ۱۹۲۶ تاسیس شد و صدمین سالگرد خود را در ماه مه ۲۰۲۶ در پاریس جشن می‌گیرد، از زمان شکل‌گیری، نه در طول جنگ جهانی دوم و نه در ویتنام، جنگ کره، سوریه، افغانستان یا عراق، هیچ آمار مرگ و میر قابل مقایسه‌ای را ثبت نکرده است. غزه به بدترین گورستان روزنامه‌نگاران در تاریخ معاصر تبدیل شده است.
اما این وضعیت پیش آمده برای خبرنگاران در غزه یکسری تراژدی‌های تصادفی نیست. این یک استراتژی روشن و واضح است؛ کشتن شاهدان، بستن غزه، مسدود کردن روایت. جلوگیری از ورود مطبوعات بین‌المللی به معنای ساکت کردن ناظران خارجی مستقل این درگیری است و در زمانی که «بنیامین نتانیاهو»، نخست وزیر رژیم صهیونیستی وعده استعمار مجدد غزه را می‌دهد، کنترل روایت به اندازه کنترل خود قلمرو حیاتی است. استعمار همچنین به معنای پاک کردن ویرانه‌ها، مردگان، بازماندگان و کسانی است که داستان‌های خود را روایت می‌کنند.
از مرز شمالی تا شهر غزه، صدها هزار نفر از ساکنان مجبور به فرار به جنوب شده‌اند. اما حتی آنجا هم در جنوب هیچ پناهگاهی، نه امنیتی و نه راه فراری وجود ندارد. خانواده‌ها در هم فشرده شده‌اند، بین بمب‌ها و دریا گیر افتاده‌اند و هیچ راهی برای فرار از فجایع این جنگ وجود ندارند. این واقعیت محاصره کامل، واقعیت روزنامه‌نگارانی نیز هست که محکوم به کار در منطقه‌ای محصور هستند که در آن بقا هر روز غیرممکن‌تر می‌شود.
در چنین شرایطی، به رسمیت شناختن کشور فلسطین توسط تعداد فزاینده‌ای از کشورهای عضو سازمان ملل نمادین است. اما همین اقدام هم خیلی دیر است. این اقدام از زندگان محافظت نمی‌کند و عدالت را برای مردگان به ارمغان نمی‌آورد. دیپلماسی در حال جبران تاریخ است، اما تنها پس از آنکه کار جبران‌ناپذیری انجام شده باشد.
چه کسی از این شاهدان محافظت می‌کند؟ نه سازمان ملل از کار افتاده و نه قدرت‌های بزرگ که با ارسال سلاح و سکوت خود در این جنایت همدست هستند. روزنامه‌نگاران فلسطینی به تنهایی به ماموریت خود ادامه می‌دهند، تا سرحد خستگی؛ تا سرحد مرگ.
سندیکای بین‌المللی روزنامه‌نگاران به نوبه خود در حال انجام اقداماتی در این زمینه است. این فدراسیون مستقیما از طریق صندوق ایمنی بین‌المللی خود از خبرنگاران و خانواده‌هایشان حمایت می‌کند. این فدراسیون زندگی روزمره همکاران خود، «سامی ابوسالم»، «غاده الکدر» و دیگران را روایت می‌کند تا واقعیت بی‌رحمانه آنها فقط به آمار و ارقام تقلیل نیابد.
همچنین چندین سال است که این سندیکا خواستار یک کنوانسیون بین‌المللی سازمان ملل متحد است که کشورها را ملزم به محافظت از روزنامه‌نگاران و مجازات قاتلان آنها کند. تا زمانی که چنین کنوانسیونی وجود نداشته باشد، مصونیت از مجازات حاکم خواهد بود و از سران صهیونیستی مسؤول این جنایات محافظت خواهد کرد.
صد سال پس از تاسیس، سندیکای بین‌المللی روزنامه‌نگاران با وحشتناکترین مصیبت تاریخ خود روبه‌رو است. غزه به گورستان روزنامه‌نگاری تبدیل شده است. اگر بپذیریم که خبرنگاران در آنجا در میان بی‌تفاوتی جان خود را از دست می‌دهند، راه را برای سایر رژیم‌ها هموار می‌کنیم تا قتل روزنامه‌نگاران را ابزاری عادی برای جنگ بدانند.
انس الشریف نمی‌خواست بمیرد. او می‌خواست در امنیت، جهان را مطلع کند. مرگ او و ۲۲۲ همکار روزنامه نگار، ما را وادار به اقدام می‌کند.
رژیم صهیونیستی روزنامه‌نگاران را می‌کشد. کشتن روزنامه‌نگاران، کشتن حقیقت است و جهانی عاری از حقیقت، جهانی است که در آن جلادان حکومت می‌کنند.