جیغ‌های ستاره در حال مرگ را بشنوید!

ناسا بازنمایی‌های شنیداری یا آواسازی‌ها را با استفاده از داده‌های «رصدخانه پرتو ایکس چاندرا»، «تلسکوپ فضایی جیمز وب» و «کاوشگر تصویربرداری قطبش‌سنجی اشعه ایکس»(IXPE) انجام داده است. با اختصاص نت‌های موسیقی به نقاط داده گوناگون، مشاهدات فضایی را می‌توان به صدا تبدیل کرد و به شنوندگان امکان داد تا کیهان را بشنوند.

به نقل از اسپیس، این سه صداسازی جدید شامل داده‌هایی از چندین جرم آسمانی هستند که هر کدام جنبه‌ها یا مراحل گوناگون رشد سیاه‌چاله‌ها را نشان می‌دهند. ملودی اول، تولد یک سیاه‌چاله را نشان می‌دهد. این سیاه‌چاله، ستاره‌ بزرگی به نام «WR 124» را احاطه کرده است که لایه‌های بیرونی خود را به شدت می‌پراکند و سحابی درخشانی را از گاز و غبار منتشرشده تولید می‌کند. ستاره WR 124 که در فاصله حدود ۲۸ هزار سال نوری از زمین قرار دارد، به عنوان یک ستاره «ولف-رایه»(Wolf-Rayet) درخشان و با عمر کوتاه شناخته می‌شود. با نزدیک شدن این ستاره به پایان عمر خود، فرآیند پراکنده شدن لایه‌های بیرونی آن می‌تواند به یک انفجار ستاره‌ای چشمگیر به نام ابرنواختر منجر شود. این انفجار احتمالا یک سیاه‌چاله را به جا می‌گذارد.

صداسازی WR 124 با صدایی جیغ‌مانند که از نزدیکی هسته داغ ستاره به سمت پایین می‌آید، آغاز می‌شود و با گسترش مواد ستاره‌ای درخشان به سمت بیرون، سازهایی مانند فلوت، ناقوس، چنگ و سازهای زهی را در بر می‌گیرد تا مرحله آشفته و دگرگون‌کننده سحابی را برجسته کند.

دومین تصویر صوتی، یک دوئت کیهانی از منظومه ستاره‌ای دوتایی «SS 433» را به تصویر می‌کشد که در فاصله ۱۸ هزار سال نوری از زمین قرار دارد و در آن یک ستاره خورشیدمانند به دور یک همراه سنگین‌تر مانند یک ستاره نوترونی یا سیاه‌چاله می‌چرخد. تابش‌های نوسانی پرتو ایکس به زیر و بم‌های گوناگون تبدیل می‌شوند، صدای چکه‌های آب نشان‌دهنده ستاره‌های درخشان پس‌زمینه هستند و نت‌های نواخته‌شده، مکان دوئت را در میان ابر بزرگی از گرد و غبار و گاز میان‌ستاره‌ای نشان می‌دهند.

بخش سوم و پایانی، کهکشان «قنطورس ای»(Centaurus A) را به تصویر می‌کشد که در فاصله ۱۲ میلیون سال نوری از زمین قرار دارد و یک سیاه‌چاله کلان‌جرم در مرکز آن قرار گرفته است که فوران قدرتمندی را در سراسر کهکشان پرتاب می‌کند. در این صداسازی، انتشارات اشعه ایکس به صدای باد و صداهایی شبیه به نسیم تبدیل می‌شوند؛ در حالی که داده‌های نور مرئی به صورت صدای سازهای زهی درمی‌آیند و ستاره‌ها و ساختار کهکشان را در یک پایان آهنگین فراگیر به تصویر می‌کشند.