آیا سفرهای فضایی می‌تواند به عضله قلب آسیب بزند؟

آخرین خبر/ سفر فضایی عوارض زیادی برای بدن انسان دارد. فضانوردان در طول اقامت خود در شرایط بی‌وزنی، دچار ضعف عضلانی، تحلیل استخوان، تغییرات بینایی و تغییرات قلبی عروقی می‌شوند. در حالی که دانشمندان بسیاری از اثرات فوری سفر فضایی را درک می‌کنند، مدت‌هاست که سوالاتی در مورد اینکه آیا این تغییرات باعث آسیب پایدار، به ویژه به قلب و رگ‌های خونی می‌شوند، مطرح است.
به نقل از یونیورز تودی، یک مطالعه جدید که در مجله فیزیولوژی کاربردی منتشر شده است، پاسخ‌های دلگرم‌کننده‌ای به نگرانی‌های قبلی ارائه می‌دهد. تیم محققان ۱۳ فضانورد ناسا را ​​تا پنج سال پس از بازگشت از ایستگاه فضایی بین‌المللی دنبال کردند و سلامت قلب و عروق آنها را از طریق معاینات پزشکی دقیق و تصویربرداری اولتراسوند از شریان‌های کلیدی تحت نظر داشتند.

این فضانوردان، که در زمان پرتاب از اواخر دهه ۳۰ تا اواخر دهه ۵۰ زندگی خود بودند، بین چهار ماه تا تقریباً یک سال را در ایستگاه فضایی گذراندند. در طول ماموریت‌های خود، تغییرات قلبی عروقی معمول مرتبط با ریزگرانش را تجربه کردند؛ کاهش گردش خون، کاهش ظرفیت بدنی و سرگیجه‌ای که بسیاری از فضانوردان هنگام بازگشت به گرانش زمین احساس می‌کنند.
با این حال، این تیم دریافت که نتایج بلندمدت به طرز چشمگیری مثبت بوده است. آنها از سونوگرافی برای بررسی شریان‌های کاروتید فضانوردان در گردن و شریان‌های بازویی در بازوها، که شاخص‌های کلیدی سلامت قلب و عروق هستند، استفاده کردند. آنها هیچ مدرکی مبنی بر ضخیم شدن یا سفت شدن شریان‌ها که معمولاً نشان دهنده خطر بیماری قلبی در آینده است، پیدا نکردند.

---

بازار

---

آزمایش‌های خون و ادرار نشان داد که التهاب و نشانگرهای استرس اکسیداتیو که در طول پرواز فضایی افزایش یافته بودند، تنها در عرض یک هفته پس از فرود به حالت عادی بازگشتند. رگ‌های خونی فضانوردان توانایی خود را برای گشاد شدن مناسب حفظ کردند که یکی دیگر از نشانه‌های مهم سلامت قلب و عروق است.

شاید مهمتر از همه، هیچ یک از فضانوردان در طول دوره پیگیری پنج ساله هیچ علامت، نشانه یا تشخیصی از بیماری قلبی عروقی نشان ندادند. هنگامی که محققان از ابزارهای استاندارد ارزیابی ریسک برای محاسبه احتمال ابتلای فضانوردان به بیماری قلبی در دهه آینده استفاده کردند، تنها افزایش‌های جزئی را یافتند که عمدتاً به پیری طبیعی نسبت داده می‌شد تا قرار گرفتن در معرض پروازهای فضایی.
این مطالعه برخی تغییرات جزئی را در طول زمان نشان داد. سطح کلسترول و گلوکز کل در طول دوره هفت ساله مشاهده به طور متوسط افزایش یافت، اما سایر نشانگرهای دیابت ثابت ماندند.
این یافته‌ها به ویژه قابل توجه هستند زیرا فضانوردان پس از ماموریت‌های خود، از جمله کسانی که از ناسا بازنشسته شدند، سبک زندگی فعالی را حفظ کردند. این نشان می‌دهد که اثرات محافظتی فقط به دلیل ادامه تمرینات سخت نیست، بلکه نشان‌دهنده انعطاف‌پذیری واقعی قلبی عروقی است.

این تحقیق به سوالات مهمی می‌پردازد، زیرا آژانس‌های فضایی ماموریت‌های جاه‌طلبانه‌تری را برنامه‌ریزی می‌کنند، از جمله سفرهای نهایی به مریخ که می‌تواند سال‌ها به جای ماه‌ها طول بکشد. درک چگونگی واکنش بدن انسان به پروازهای فضایی طولانی برای تضمین ایمنی فضانوردان و موفقیت ماموریت ضروری است.
این مطالعه نتیجه گرفت که فضانوردان به طور قابل توجهی در برابر فشارهای قلبی عروقی ناشی از پروازهای فضایی مقاوم هستند، به طوری که سیستم قلب و عروق خونی آنها حتی سال‌ها پس از بازگشت به زمین هیچ نشانه‌ای از آسیب پایدار نشان نمی‌دهد. این خبر مثبت و دلگرم‌کننده‌ای هم برای فضانوردان فعلی و هم برای آینده اکتشافات فضایی انسان است.

🔹"آخرین خبر" در روبیکا
🔹"آخرین خبر" در ایتا
🔹"آخرین خبر" در بله