احیای فضاهای خالی عرصه های جنگلی گیلان با کمک ۹ نهالستان

ایسنا/ معاون امور جنگل گیلان، از پیمایش مستمر عرصه های جنگلی و شناسایی فضاهای خالی خبر داد و گفت: عرصه های جنگلی با گونه های جنگلی تولید شده در نهالستان ها احیا می شود تا از تخریب جنگلها و گسترش فضاهای خالی جلوگیری کنیم.
بهزاد بخشنده در گفت وگو با ایسنا، با بیان اینکه استان گیلان از سال ۱۳۵۵ دارای نهالستان های جنگلی است، اظهار کرد: اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان در راستای اهداف سازمانی خود نسبت به تولید نهال های جنگلی اقدام می کند.
وی با اشاره به نقش آفرینی نهالستان های گیلان در تولید و توزیع نهال و توسعه فضای سبز، افزود: گیلان ۹ نهالستان دولتی شامل صفرابسته، پیلمبرا، لاکان، شاندرمن، جوکندان، آستاراچای و... دارد.
معاون امور جنگل اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری گیلان با اشاره به نقش محوری نهالستان ها در تولید نهال های جنگلی و زینتی، خاطرنشان کرد: از نهال های تولید شده در نهالستان ها در بخش جنگل کاری استفاده می شود؛ همچنین نهال های زینتی برای فضای سبز به کار می رود.
بخشنده نهالستان پیلمبرا در شهرستان رضوانشهر را یکی از نهالستان های اصلی گیلان دانست و متذکر شد: این نهالستان در حال حاضر بالغ بر سه میلیون اصله نهال در دست تولید دارد که تا پایان سال آماده می شوند؛ نیمی از این نهال ها آماده کاشت در عرصه های جنگلی و توزیع بین مردم به ویژه در هفته منابع طبیعی است.
وی نهال های تولید شده را غالبا از گونه های جنگلی مانند انجیلی، افرا، ون، توسکا، نمدار و... دانست و بیان کرد: تولید نهال صنوبر دلتوئیدس برای زراعت چوب در سایر نهالستان های استان در دستورکار است.
معاون امور جنگل گیلان با بیان اینکه زراعت چوب در استان به ویژه در شهرستان صومعه سرا رواج دارد، گفت: در زراعت چوب، گونه صنوبر کاشت، داشت و برداشت شده و بخشی از صنایع تبدیلی استان در بخش سلولزی را تغذیه می کند.
وی با اشاره به مشارکت نهالستان های بخش خصوصی در تولید نهال صنوبر ویژه زراعت چوب، تاکید کرد: بخش قابل توجهی از نهال صنوبر توسط بخش خصوصی تولید و توزیع می شود تا بتوانیم زمینه کاهش فشار بر منابع جنگلی هیرکانی را فراهم کنیم.
بخشنده، زراعت چوب را ضربه گیری برای جنگل ها دانست و بیان کرد: منابع طبیعی به ویژه جنگل ها جزو منابع تجدیدشونده بوده و نقش مهمی در رشد و تکوین جوامع بشری دارند. جنگل ها یک میراث بین نسلی بوده که از نسل گذشته به ما رسیده و در نهایت باید به نسل بعد منتقل شود لذا هرچقدر در حفظ و نگهداری از این میراث کوشا باشیم و کمیت و کیفیت آن را ارتقا ببخشیم، بیشتر می توانیم از مواهب خدادادی بهره ببریم و منابع طبیعی سالم تر و پویاتر و شکوفاتر را به آیندگان اهدا کنیم.
انتهای پیام