برگزیده

فارن پالیسی مطرح کرد: بهت غرب از قدرت نظامی چین

ايران

بروزرسانی 1404/06/13 - 22:32

فارن پالیسی مطرح کرد: بهت غرب از قدرت نظامی چین

ایران/متن پیش رو در ایران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

به نظر می‌رسد روایتی که کشورهای غربی درباره توسعه فناورانه چین برای خود تعریف می‌کردند، ناقص و غلط از آب درآمده است. آنها باور داشتند که چین صرفاً تقلیدکننده فناوری‌های غربی بوده، مالکیت معنوی را نقض می‌کند و موفقیت‌هایش نتیجه یارانه‌های عمومی پرهزینه است. اگرچه این روایت همچنان بهره‌ای از حقیقت دارد، اما بخش اعظم آن دیگر صادق نیست. امروزه چین در زمینه‌های روباتیک، خودروهای برقی، رآکتورهای هسته‌ای، انرژی خورشیدی، پهپادها، راه‌آهن پرسرعت و هوش مصنوعی نوآور و پیشتاز است.

ارتش پیشتاز
بر اساس آنچه در رژه نظامی سوم سپتامبر پکن دیدیم، باید فناوری نظامی را نیز به این فهرست اضافه کنیم. دیگر نمی‌توانیم بگوییم ارتش آزادی‌بخش خلق چین عقب‌تر از دیگران بوده یا اینکه از تجهیزات نظامی خارجی کپی‌برداری می‌کند. چین اکنون نوآوری می‌کند و پیشتاز است. در این فرآیند، توازن نظامی منطقه‌ای که برای دهه‌ها به نفع ایالات متحده و شرکای آن بود، به طور بازگشت‌ناپذیری در حال تغییر است.
رژه روز پیروزی که هشتادمین سالگرد «جنگ مقاومت مردم چین علیه تجاوز ژاپن و جنگ جهانی ضد فاشیسم» را گرامی داشت، نمایشی از قدرت نظامی معاصر چین و نگاهی به آینده آن بود. در گذشته، چین تمایلی به نمایش جدیدترین تجهیزات نظامی خود نداشت، اما در این رویداد، ‌هرچند به‌صورت گزینشی، از آنها پرده برداشت.

جنگ‌افزارهایی در تراز جهانی
از جمله نکات برجسته، نمایش هواپیماهایی بود که در ناوگان رو به رشد ناوهای هواپیمابر چین مستقر خواهند شد؛ ناوگانی که در حال حاضر سه کشتی دارد، اما احتمالاً در سال‌های آینده حداقل یک ناو هواپیمابر هسته‌ای عظیم و توانمند، مشابه کلاس جرالد فورد نیروی دریایی آمریکا به آن اضافه خواهد شد. چهار نوع جدید از پهپادهای «همراه وفادار» رونمایی شد؛ هواپیماهای بدون سرنشین مخفی که برای پرواز در کنار هواپیماهای سرنشین‌دار طراحی شده‌اند و توسط آنها هدایت می‌شوند. همچنین حداقل چهار سامانه موشکی زمینی ضدکشتی که پیش‌تر دیده نشده بودند، به همراه یک زیردریایی بدون سرنشین و اژدرهای جدید به نمایش درآمدند.
این رژه آخرین رونمایی در سالی پرهیجان برای ناظران تشکیلات نظامی-صنعتی چین بود. درست پس از کریسمس ۲۰۲۴، ویدیوها و تصاویر مبهمی در شبکه‌های اجتماعی از دو هواپیمای جنگی مخفی جدید در حال پروازهای آزمایشی منتشر شد. چند هفته بعد، نشریه نِیوال نیوز گزارش داد که چین در حال ساخت نوع منحصربه‌فردی از بارج‌های مجهز به پل‌های جاده‌ای قابل گسترش است که می‌توانند به کشتی‌های حامل خودرو اجازه دهند بار خود را در سواحل بدون زیرساخت تخلیه کنند. تصاویر بعدی از آزمایش این بارج‌ها تأیید کرد که آنها به شکلی ایده‌آل برای انتقال زره‌پوش‌های سنگین به ساحل در حمله احتمالی به تایوان مناسب هستند. سپس در اواخر ژانویه، فایننشال تایمز عکس‌های ماهواره‌ای منتشر کرد که نشان می‌داد چین در حال ساخت یک مرکز فرماندهی نظامی جدید در خارج از پکن بوده که حداقل ۱۰ برابر بزرگ‌تر از پنتاگون است. در ماه می، ۱۲۵ پرنده پاکستان و هند بر فراز کشمیر درگیر نبرد هوایی شدند. نیروی هوایی پاکستان از تجهیزات چینی استفاده کرد که بر اساس شواهد محدود، عملکرد قابل‌قبولی داشت.

هژمون شرق آسیا
اما باید این نکته را در نظر داشت که پس از ساخت اولین پایگاه خارجی چین در سال ۲۰۱۷، پکن هیچ پایگاه خارجی جدیدی بنا نکرده، سال‌ها با ساخت بمب‌افکن میان‌قاره‌ای فاصله دارد و فاقد شبکه اتحاد جهانی مانند ایالات متحده است. هواپیماهای جنگی جدید، بارج‌های فرود، پهپادها و سامانه‌های موشکی که امسال ظاهر شده‌اند نیز نشان‌دهنده تمرکز بیش از حد بر نمایش قدرت جهانی نیستند. آنها عمدتاً جایگاه چین در منطقه خودش را تقویت می‌کنند. شتاب نظامی چین خصوصاً به ضرر تایوان تمام می‌شود، زیرا توازن قوا در آن منطقه بیش از پیش به نفع پکن تغییر خواهد کرد.
اخیراً مقاله‌ای در اینترنشنال سکیوریتی - معتبرترین نشریه دانشگاهی مطالعات استراتژیک - منتشر شد که با بررسی روندها به نتایج نگران‌کننده‌ای برای تایپه و آن دسته از آمریکایی‌ها رسید که معتقدند دفاع از تایوان منفعتی حیاتی برای واشنگتن به شمار می‌رود. در مقاله‌ای با عنوان «دسترسی ممنوع؟ رقابت چین و آمریکا برای برتری نظامی در آسیا»، نیکلاس اندرسون و دِریل پرس استدلال می‌کنند که در صورت حمله چین برای بازپس‌گیری تایوان، ستون‌فقرات قدرت نظامی ایالات متحده در آسیا که عبارتند از هواپیماهای جنگی مستقر در ژاپن و گوام، متحمل خسارات فاجعه‌بار خواهد شد.
این مقاله مدلی برای خساراتی که طی ۳۰ روز جنگ توسط ذخایر بزرگ و رو به رشد موشک‌های کوتاه‌برد و میان‌برد چین به پایگاه‌های هوایی ایالات متحده وارد می‌شود، ارائه می‌دهد. نتیجه‌گیری مقاله این بوده که حتی در خوش‌بینانه‌ترین سناریو، ایالات متحده ۴۵ درصد از نیروی خود را در ماه اول از دست خواهد داد. تأکید بر این نکته ضروری است که این مقاله تنها اثرات موشک‌های چینی شلیک‌شده از پایگاه‌های زمینی را بررسی می‌کند و اثر حملات دیگر از سوی نیروی هوایی و دریایی پکن را در نظر نمی‌گیرد. اندرسون و پرس پیشنهادهای مختلفی برای چگونگی اصلاح این عدم توازن رو به رشد توسط ایالات متحده ارائه می‌دهند، هرچند هیچ‌کدام امیدوارکننده به نظر نمی‌رسند. نهایتاً آنها اذعان می‌کنند که احتمالاً بازنگری اساسی‌تر در استراتژی ایالات متحده لازم باشد. واشنگتن باید ذهنیت خود مبنی بر تسلط نظامی در منطقه را تغییر دهد.
برای پیشی‌گرفتن از توان نظامی فزاینده چین در شرق آسیا، ایالات متحده می‌توانست حضور خود را به طور گسترده‌ای تقویت کند، اما اکنون احتمال کمی برای اتخاذ چنین رویکردی از جانب واشنگتن وجود دارد. حتی اگر واشنگتن بتواند بر انفعال خود فائق بیاید، کدام کشور آسیایی حاضر است که میزبان این همه نیرو باشد و کدام‌یک تضمین می‌دهد که خاکش در جنگی علیه چین به عنوان یک پایگاه از سوی آمریکایی‌ها استفاده شود؟ در نهایت، اگر آمریکا بر موانع غلبه کند، چین تقریباً قطعاً با افزایش هزینه‌های نظامی پاسخ خواهد داد. همان‌طور که رژه نظامی پکن به جهان یادآوری کرد، یک مسابقه تسلیحاتی اکنون به نفع نقاط‌قوت پکن خواهد بود، نه واشنگتن. یک تعادل جدید در حال شکل‌گیری است.